Βρίσκουμε στην Παράδοση της Πατερικής εξηγητικής την ιδέα ότι
ο Λόγος του Θεού αυτοαπεκαλύπτετο συνεχώς, κατά διαφορετικούς τρόπους, σε ολόκληρη
την Παλαιά Διαθήκη. Όλες όμως αυτές οι θεοφάνειες της Π. Διαθήκης δεν πρέπει
ποτέ να τοποθετούνται στο ίδιο επίπεδο και στην αυτή διάσταση με την ενσάρκωση
του Λόγου: αλλιώτικα, το καίριο γεγονός της λυτρώσεως θα κινδυνεύσει να διαλυθεί
σε μια αλληγορική σκιά. «Τύπος» δεν σημαίνει κάτι περισσότερο από μια σκιά ή
μια εικόνα. Στην Καινή Διαθήκη όμως, έχουμε αυτό τούτο το γεγονός. Η Καινή Διαθήκη
λοιπόν είναι κάτι πολύ περισσότερο από μια απλή εικόνα της ερχόμενης βασιλείας.
Είναι ουσιαστικά ο χώρος της πληρώσεως. Από την άλλη πάλι πλευρά είναι, ακόμη, πρόωρο
να μιλήσουμε για μια πραγματοποιημένη εσχατολογία, απλούστατα διότι τα έσχατα
δεν έχουν ακόμη πραγματωθεί: η λυτρωτική ιστορία δεν έχει ακόμη περατωθεί. Είναι
ίσως προτιμότερη η φάση: εγκαινιασμένη εσχατολογία. Η φράση αυτή εκφράζει ακριβώς
τη βιβλική θέση. Το κεντρικό σημείο της αποκαλύψεως βρίσκεται ήδη στο παρελθόν.
Το έσχατο ή το καινό ήδη έχει μπει στην ιστορία, αν και δεν έχουμε φθάσει στην
τελική φάση.
Δεν βρισκόμαστε ακόμη μόνο στον κόσμο των σημείων, αλλά ήδη
και στον κόσμο της πραγματικότητας, αν και ακόμη κάτω από το σημείο του Σταυρού.
Η βασιλεία έχει ήδη εγκαινιασθεί, αλλά δεν έχει ακόμη πληρωθεί. Ο καθορισμένος κανών
της Γραφής συμβολίζει μια συμπλήρωση. Η Βίβλος είναι ένα βιβλίο συμπληρωμένο,
γιατί ο Λόγος του Θεού έχει ενσαρκωθεί. Τελευταίος πλέον όρος της αναφοράς μας δεν
είναι κάποιο βιβλίο, αλλά ένα ζωντανό πρόσωπο. Παρά ταύτα, η Βίβλος εξακολουθεί
να διατηρεί το κύρος της, όχι μόνο ως καταγραφή του παρελθόντος, αλλά και ως προφητικό
βιβλίο, γεμάτο από υπαινιγμούς, ενδείξεις για το μέλλον, ενδείξεις για τα έσχατα.
Η ιερή ιστορία της λυτρώσεως συνεχίζεται. Είναι τώρα η ιστορία της Εκκλησίας,
του Σώματος του Χριστού. Το Πνεύμα – Παράκλητος μένει τώρα μέσα στην Εκκλησία. Δεν
είναι δυνατή πλέον η ύπαρξης κανενός κλειστού συστήματος Χριστιανικής Πίστεως,
γιατί η Εκκλησία εξακολουθεί να είναι πάροικος και παρεπίδημος. Και η Βίβλος διατηρείται
από την Εκκλησία σαν βιβλίο Ιστορίας, για να υπενθυμίζει στους πιστούς τη
δυναμική φύση της θείας αποκαλύψεως, πολυμερώς και πολυτρόπως.
